تاریخچه وبلاگ نویسی:

وبلاگ فضایی مجازی در دنیای بزرگ اینترنت است، که وبلاگ نویس یا همان بلاگر مطالب خود را با موضوعات مختلف در آن منتشر می کند. در سال 1990 میلادی اینترنت به صورت شبکه ای جهانی فعالیت خود را آغاز و اولین وبلاگ توسط مخترع وب تیم برنرزلی  ایجاد شد.

قاره آسیا در بین قاره های جهان مقام اول وبلاگ نویسی را دارد و ایران در میان کشورهای خاورمیانه با 23 میلیون کاربر رتبه اول را به خود اختصاص داده است. البته به سرعت تعداد این کاربران در حال افزایش است و شاید نشود تخمین درستی از ارقام واقعی آن زد. اولین بار در ایران آقایی به نام سلمان جریری در شهریور 1380 اولین وبلاگ فارسی را بر روی صفحه اینترنت قرار داد.

وبلاگ ها را از نظر موضوعی در ایران می توان به موارد زیر تقسیم کرد:

فرهنگی و اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، دینی و مذهبی، علمی و آموزشی، ادبیات وشعر، هنری، طنز نویسی، ارتباطات و رسانه، فناوری اطلاعات و اینترنت، تاریخ نویسی، جغرافیا، دفاع مقدس ، علوم و معارف قرآنی، علوم و معارف مهدوی، خاطره نویسی و روز نوشت، خبر و گزارش و تحلیل تولیدی، ورزش، تفریح و سرگرمی،فتو بلاگ، کلیپ و دانلود

نکته مهم در وبلاگ نویسی تولیدی بودن مطالب در زمینه های ذکر شده می ‏باشد.

رسالت قلم و وبلاگ نویسی:

در وبلاگ‏ ها گاه ما دنبال چیزهایی هستیم که در هیچ جای دیگر پیدا نمی‏ کنیم. یکی عاشقانه مینویسد و دیگری سیاسی ... یکی مذهبی و دیگری اجتماعی ... حتی بعضی مواقع افراد برای کسب درآمد وب مینویسند. بعضی هم شخصیت معروفی در زمینه های مختلفی هستند و از وبلاگشان به عنوان تریبونی برای رساندن صدا و عقایدشان به افراد جامعه کمک می‏گیرند.

وبلاگ مکانی برای نگاشتن عقاید نویسنده ، نگرانی های او از وضعیت های اجتماعی پیش رو ، هنرنمایی او در زمینه های مختلف هنری است و باید گفت وبلاگ نویسی یک کار بیهوده و عبس نیست و ما در آن به رشد جامعه‏ مان کمک می‏ کنیم.

در چند سال اخیر شاهد رشد وبلاگ های قارچی بسیاری بوده ایم که نمی‏توان در آنها به هدف اصلی ایجاد آن پی برد، وبلاگ هایی که بی محتوا پا به عرصه وبلاگ نویسی می گذارند و تنها از مطالب کپی بهره برده اند و می‏توان نتیجه گرفت عدم محدودیت و مسئولیت باعث شده است تا برخی افراد از آن سودجویی‏ های مادی و معنوی کنند.

همان طور که گفته شد ایران در خاورمیانه رتبه اول وبلاگ نویسی را دارا می باشد، اما به راستی چند درصد از این وبلاگ ها رسالت درست قلم را ادا کرده اند؟

آیا نوشتن فقط دست به قلم بردن و نگاشتن بدون تفکر است؟

رسالت قلم رسالت بزرگی است که در قرآن و کلام معصومین هم به آن اشاره شده است.

در قرآن کریم به قلم سوگند یاد شده است ن و القلم و ما یسطرون ( سوگند به قلم، این موهبت بزرگ خدا)

قلم شهید می‏سازد ، قلم شهدا را پرورانده.

پیامبر اکرم (ص) می‏فرمایند: مداد العلماء افضل من دماء الشهدا ، ( قلم دانشمندان از خون شهدا بالاتر و برتر است) از این حدیث می شود برداشت کرد که «خون شهدا» اگر چه بسیار ارزشمند و سازنده است ولی قلم دانشمندان و نخبگان می‏تواند سازندگی بیشتری داشته باشد. شاید بشود گفت که خون شهید آغازگر راه است و قلم دانشمندان ادامه دهنده راه و در امتداد آن قرار دارد.

قلم را میتوان بعنوان سلاحی دانست البته اگر در دست اشخاص صالح و فاضل باشد. پس صاحب قلم همواره باید خداوند متعال را در نظر بگیرد و او را ناظر اعمال خود بداند. اگر اینطور شود قلم انسان نویسنده از روی انصاف بر صفحه کاغذ می‏نگارد و او برای عزت و تعالی کشور و مردم جامعه خود آن را بکار می‏گیرد.

چه بسیار قلم ها که به بیهودگی نگاشتن و چه بسیار افرادی که با خواندشان راه به ناکجا آباد بردند!

دست به قلم بردن و تصمیم بر نگاشتن اثر، حرمتی دارد که در بسیاری از وبلاگ ها شاهد آن نیستیم. قلم را می توان به هزار راه چرخاند و برای موضوعات بسیاری از آن بهره برد.

حال یک وبلاگ نویس قبل از نگاشتن باید به این فکر کند که هدف من از نگاشتن چیست؟ آیا نوشتن، فقط برای نوشتن است و بس؟!

ایا هدف از ایجاد وبلاگ فقط گذاشتن مطالب کپی وبلاگ های دیگر است؟

مطمئناً کورکورانه تقلید کردن کار شایسته ‏ای نیست و ایجاد وبلاگ های بسیار که گاه شمارش آنها از دست خارج می‏شود نمی‏تواند به پیشرفت جامعه به سمت جامعه ای ایده آل کمک کند.

نویسنده به عنوان یک وبلاگ نویس در وبلاگ خود رسالتی برای پیشرفت جامعه خود بر عهده دارد که اگر آن را به بیهودگی بچرخاند به جامعه خود مدیون است و دین قلم را ادا نکرده است.

به امید روزی که وبلاگ نویس رسالت قلمی که در دست می‏چرخاند را به سویی تنظیم کند که رضای خداوند و پیشرفت جامعه اش در آن باشد و تنها به تعداد وبلاگ هایش فکر نکند.

با یک وبلاگ هم می‏شود تاثیر گذار بود اگر تفکر پشت آن قلم تفکری تاثیر گذار باشد. کمی بیشتر بیاندیشیم!

در پایان این نوشتار یادآوری می‏کنیم در حال حاضر با توجه به بیداری کشورهای اسلامی قلم ها می‏تواند کمک شایانی در پیشبرد اهداف اسلام داشته باشد و مسلمانان را از ظلم ظالمین نجات دهد. پس مراقب قلم هامون باشیم و آن را درست بکار بگیریم.

نویسندگان: منیره واجد (پروانگی) و روح الله محمودیان ( نشریه حضور)

بازنشر این مطلب در  پایگاه خبری صراط و  مجله پارسی نامه

امدادگران هلال احمر ایران در حال کمک به قحطی زدگان سومالی در سخت ترین شرایط هستند به طوریکه اگر روزانه هزینه حفاظت از آنها به نیروهای شبه نظامی پرداخت نشود هر لحظه خطری جانی آنها را تهدید می کند.

از 25 سال قبل تا کنون زمان در سومالی متوقف شده است. جاده ها و شریانهای اصلی شهر و همچنین خدمات شهری مربوط به 25 سال قبل است و تنها خودروهای شاسی بلند می توانند در شهر تردد کنند زیرا عمق هریک از چاله های خیابانها بیش از 25 سانیمتر است.

بیشتر مغازه ها تعطیلند و مردم هر جا که غذا باشد تجمع می کنند. در این شهر کنترل اوضاع از دست دولت خارج شده و امنیت شهر را شبه نظامیان که اکثرا زیر 25 سال سن دارند بر عهده دارند.

این جوانان با اسلحه‌هایی که در زمان حکومت قذافی به این کشور قاچاق شده است بر پشت خودروهای تویوتا نشسته و در خیابانهای شهر تردد می کنند. هر غیر سومالیایی که قصد تردد در شهر را دارد باید با یکی از این گروه ها قرارداد امنیتی ببندد.

جمعیت هلال احمر ایران هم مانند سایر جمعیت های مستقر در موگادیشو باید روزانه بابت هر خودرو صد دلار و بابت هر نیروی مسلح 20 دلار پرداخت کند که 24 نیرو در شبانه روز از نیروهای امدادی و خبرنگاران محافظت می کنند.

هر شب صدای تیراندازی در شهر شنیده می شود، در بیشتر ساختمانهای پایتخت سومالی آثار تیراندازی و انفجار نارنجک دیده می شود. پایتخت شبکه برق رسانی ندارد اما هرچند خانه دارای یک موتور برق است. همچنین به علت رسوخ فاضلاب به چاه ها، عده ای به وبا مبتلا شده اند و حتی برای مسواک زدن هم باید از بطریهای آب معدنی استفاده کرد.

هیچیک از خبرنگاران و نیروهای امدادی نمی توانند بدون حضور نیروهای امنیتی داخل شهر شوند و همه در یک هتل متروکه مستقر هستند.

هر چند رئیس جمهور سومالی به وزیر امور خارجه ایران قول داد که زمینی را برای ایجاد کمپ در اختیار ایران قرار دهد ولی دولت سومالی چند مکان پرت و دور افتاده را به ایران معرفی کرده است.