در این پست می خواهیم به نقد دو عبارت مشهور که اولی آن از دکتر شریعتی است در مورد عاشورا بپردازیم.

عبارت اول:

حسین بیشتر از آب، تشنه‌ لبیک بود، افسوس که به جای افکارش زخم‌های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.

عبارت دوم:

بیایید در ماه محرم

زنجیر نزنیم.اما زنجیر از پای آزاد مردی باز کنیم

سینه نزنیم اما سینه دردمندی را ازغم پاک کنیم

اشک نریزیم.اما اشک از چشم مظلومی بزداییم. 

نقد

1ـ اینکه امام حسین(ع) تشنه ی آب خدا ـ نه آب مردم ـ بود، چیز واضحی است. بنی امیه آب خدا را بر حسین بستند نه آبی که را که ملک خودشان بود. این هم که در مراسمات عاشورا به آن اشاره می شود قطعاً بد نیست. بیان واقعیّتی است که خباثت بنی امیّه را نمودار می سازد؛ و اگر اهل درس گرفتن و عبرت گرفتن باشیم، این همان تحریم اقتصادی ظالمانه است؛ که نمونه اش را داریم تجربه می کنیم. پس بشنو که آب را بر حسین بستند و یزید زمانت را بشناس!

امّا اینکه امام حسین(ع) تشنه ی لبیک بود، کذب محض است. امام حسین(ع) نیازی به لبیک مردم نداشت، بلکه مردم محتاج لبیک به او بودند. اگر لبیک می گفتند، چیزی به امام حسین(ع) افزوده نمی شد، حتّی چیزی به دین خدا هم افزوده نمی شد، بلکه خود مردم از لبیک به امام، سود می بردند. لذا امام حسین(ع) منّت کش لبیک مردم نبود، بلکه برعکس، بر آنها منّت می گذاشت که آنها را به سوی خود دعوت می کرد.

حمایت مردم از انبیاء و ائمه و اولیاء نعمت است برای خود مردم نه برای انبیاء و ائمه و اولیاء. چون خود مردمند که با این حمایتها زنده می شوند به حیات طیّبه؛

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَجیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْییکُمْ

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! دعوت خدا و پیامبر را اجابت کنید هنگامى که شما را به سوى چیزى مى‏خواند که شما را زنده می کند!»  (الأنفال:24)

پس گوینده ی سخن اول، اگر چه با بیان زیبایی گفته ولی مزخرف گفته است.

امام حسین(ع) را گدا معرفی کرده است؛ گدای لبیک مردم.

حرف امام حسین(ع) این نبود که بیایید مرا یاری کنید، یا بیایید دین خدا را یاری کنید، بلکه حرفش این بود که بایید تا شما را زنده کنم.

2ـ چرا سینه نزنیم، چرا گریه نکنیم؟ هم سینه می زنیم، هم زنجیر از پای مردی باز می کنیم، هم سینه ی دردمندی را از غم پاک می کنیم، هم اشک از چشم مظلومی پاک می کنیم. مگر این دو مانعة الجمع هستند که یکی را ول کنیم و دیگری بچسبیم؟ ما هر دو را می چسبیم. اصلاً چون اهل سینه زنی و گریه هستیم، درد محرومان برایمان مهمّ شده است.

مردم فلسطین، سنّی اند، امّا کیست که از آنها حمایت می کند، شیعیان سینه زن حسین. چرا کشورهای سنّی از محرمان جهان حمایت نمی کنند؟ چون سینه زنی ندارند؛ چون گریه برای مظلوم کربلا ندارند. برای ما فلسطین و جای دیگر فرقی نمی کند، هر کجا مظلومی باشد اشکش را پاک می کنیم و دستش را می گیریم. چون در سینه زنی و گریه بر حسین، چنین آموخته ایم.

برگرفته شده از وب‌نوشت http://borhan.blog.ir

وظیفه عزادار نسبت به امام زمان عج

عزادار حقیقی به خوبی می‌داند که سوگواری و برپایی مجالس بزرگداشت برای اهل بیت(ع) فقط قسمت کوچکی از وظایف الهی او نسبت به آنان است بلکه وظیفه بالاتر، توجه به درس‌ها و عبرت‌های عاشورا و عمل به آن‌ها است. عمل به تکالیف از جمله درس‌هایی است که عزادار حقیقی از عاشوراییان فرا گرفته است. او خود را نسبت به امام زمانش مکلف و مسئول می‌داند.

عزادار، نیک می‌داند که باید به تنهایی در دادگاه عدل الهی نسبت به رفتار خود با امام زمانش پاسخگو باشد لذا، برای عمل به وظیفه‌اش منتظر هیچ‌کس نمی‌ماند؛ او منتظر سازمان‌ها، نهادها و اشخاص نیست. او خودش به تنهایی برای خارج کردن امام زمان(ع) از تنهایی، غیبت، اضطرار و آوارگی تلاش می‌کند. او مانند شهدای کربلا که هرگز به کمی نفرات شان توجه نکردند و هر یک فقط و فقط به فکر انجام وظیفه در قبال امام مظلوم و تنهاییش بود و کاری به نتیجه و تأیید دیگران نداشت، عمل می‌کند.

گریه بر اباعبدالله الحسین (علیه السلام)

هیهات که گریه بر حسین (ع) گریه ذلت و شکست باشد، بلکه گریه پیوند با سرچشمه عزت است، گریه امت نیست، که گویا است ، گریه سرد کننده نیست ، که حرارت بخش است، گریه بزدلان نیست، که گریه شجاعان است ، گریه یأس و ناامیدى نیست که گریه امید است، و بالاخره گریه معرفت است و گریه معرفت در عزاى حسین (ع) از انحراف و تحریف در قیام آن حضرت جلوگیرى مى کند و شاید به همین جهت باشد که در فضیلت گریه بر سیدالشهدا (ع) روایات متعددى وارد شده است . از آن جمله، روایتى است که امام صادق (ع) فرمود: «گریه و بى تابى در هر مصیبت براى بنده مکروه است، مگر گریه بر حسین بن على (ع) که اجر و ثواب نیز دارد» . ) وسائل الشیعه , شیخ حر عاملى , ج 10 ص 393

قهرمان عظیم حسین(ع) (آزادگی)

اگر شهادت حسین بن علی صرفا یک جریان حزن آور می بود، اگر صرفا یک مصیبت می بود، اگر صرفا این می بود که خونی به ناحق ریخته شده است و به تعبیر دیگر صرفا نفله شدن یک شخصیت می بود، ولو شخصیت بسیار بزرگی، هرگز چنین آثاری را به دنبال خود نمی آورد. شهادت حسین بن علی، از آن جهت که این داستان و تاریخچه، تنها یک مصیبت و یک جنایت و ستمگری از طرف یک عده ای جنایتگر نبود، بلکه یک قهرمان بسیار و بسیار بزرگ از طرف همان کسی بود که جنایت ها را بر او وارد کردند. (1)

 پاورقی
(1) حماسه حسینی، ج 1، ص 162

پرستار انقلاب حسینی

با وجود اینکه می دانیم پرستاری یک وظیفه سنگین وارزشمندی است اما وظیفه حضرت زینب تنها پرستاری از بیماران واطفال و... نبود بلکه وظیفه اصلی یا به عبارتی پرستاری اصلی حضرت زینب همان نهضت خونین کربلا بود ، که اگر نبود زینب ، خون سالار شهیدان ویاران باوفای ایشان پایمال می شد.

به برکت اینبانوى بزرگوارو قیام مبارکش، هم‏چنان پرچم های خونین عاشورا به نشانه روز انتقام مظلوم از ظالم، در سراسر جهان افراشته مى‏شود زیرا زینبکبرى س بود که پیام ‏خونین حضرت اباعبدالله الحسین ع را به تمام نسل‏ها و عصرها رساند.